Column ‘Tussen Geloof en Gewoon’
Heb je je ooit afgevraagd wat het betekent om voor de kerk te werken? In haar maandelijkse column neemt kerkelijk werker Stefanie je mee achter de schermen. Ze deelt persoonlijke verhalen, reflecteert op de uitdagingen van haar werk en laat zien hoe geloof en menselijkheid samenkomen – met alle mooie en soms lastige momenten die daarbij horen.
- De batterij is alwéér leeg – 3 februari 2025
Heb jij dat ook? De batterij is alwéér leeg. Je had hem vannacht toch nog opgeladen?
Of was ie misschien niet helemaal vol vanmorgen? Nu moeten halverwege de dag de laatste
spaarzame procentjes er toch echt aan geloven.Mijn batterij is veel sneller leeg dan ik zou willen. Laat ik teveel schermen open staan,
batterij leeg. Teveel social media, batterij leeg. Teveel contacten, je raadt het al, batterij
leeg… En waarvan de batterij pas echt snel leeg gaat, is de navigatie aan. Dus daar sta ik
dan, halverwege de dag, naarstig op zoek naar een oplaadpunt. Maar dat valt niet altijd mee.
Eerst het juiste kabeltje vinden want anders wordt er helemaal niks opgeladen. Soms is de
batterij leeg voordat ik een oplaadplek heb gevonden. Wanneer kan je weer opladen?
Mijn batterij is veel sneller leeg dan ik zou willen. Probeer ik teveel ballen in de lucht
te houden, dan is mijn batterij leeg. Teveel sociale contacten, teveel afspraken, teveel
verplichtingen, batterij leeg. En mezelf een weg navigeren door dit dagelijks leven heen,
vraagt meer van mijn batterij dan ik zou willen erkennen. Maar wanneer kan ik weer opladen
en wat heb ik daarvoor nodig?Het leven raast maar door. Vandaag de dag moeten we meer dan ooit tevoren. De
onophoudelijke input aan data, de steeds hogere lat, de grotere verwachtingen, de
toenemende verplichtingen. Want de kinderen moeten wel hun zwemdiploma hebben
gehaald voor ze 6 zijn. Je moet wel iedere 3 jaar een nieuwe baan, anders lijkt het alsof je
stilstaat. De auto moet er schoon en representatief uitzien, en oja, niet te vergeten, het moet
wel een elektrische zijn. Want we moeten natuurlijk ook goed voor de wereld zorgen. Niet
vergeten, vegetarisch eten, de verwarming een graadje lager, de fiets pakken naar het werk!
Vergeet ook je eigen gezondheid niet. Schrap ook de E-stoffen, suikers, koolhydraten en
verzadigde vetten nog even uit je dieet, maar vergeet niet om gevarieerd te eten en je moet
wel al je vitamines en mineralen binnenkrijgen. Die gezonde maaltijden zijn ook goed om te
delen, je moet omzien naar je medemens en je sociale contacten vragen een regelmatige
update. Voordat je aan die sociale contacten buiten de deur begint, moet je natuurlijk wel
gezorgd hebben dat je dierbaren, hetzij partner, kinderen, ouders, ook hebben gekregen wat
ze nodig hebben.En als je aan het eind van dit nog lang niet uitputtende, maar wel erg uitputtende
lijstje bent gekomen… Is er dan nog iets over voor jezelf?Hoe en wanneer laad jij op? Wat heb jij nodig om jezelf niet te vergeten in het leven
dat maar doordendert, elke dag weer verder? Voor mij is dat een dagje naar de spa, een
avondje op de bank hangen of een ijsje eten met vrienden en even de tijd nemen om elkaar
echt te kennen, te zien en te horen, zonder verwachtingen en oordelen. Maar wat ik niet
moet vergeten, en soms doe ik dat wel eens, is dat ik mijn rust bij God mag vinden. Dat ik de
tijd mag nemen om bij Hem op te laden. Hij is altijd, op ieder moment, elke dag beschikbaar
als oplaadpunt. En Hij zegt: ‘Kom tot Mij, iedereen die moe en belast is.’ Dus haal even diep
adem, sluit je ogen en laat Zijn rust je vervullen. Want geloof me, Zijn rust werkt veel beter
dan al die andere dingen. - Waarom zou het morgen anders zijn? – 20 januari 2025
Ik ben best wel een pessimist. Ik zie snel de schaduwzijde van dingen en als ik iets niet zie zitten, kun je praten als Brugman, maar mij overtuig je niet. En je hebt van die dagen, dan lijkt alles tegen te zitten. Je fiets heeft een lekke band, het regent, je bent de kaas vergeten te kopen en na het eten blijkt het toetje op te zijn. Je staat ’s ochtends al vast in de file, komt te laat op je werk, mist het vergaderpunt waar jij iets belangrijks over te zeggen had en na de vergadering spreekt je leidinggevende je ook nog eens aan dat je te laat was. Je wordt wakker en je leven is nog steeds zwaar. Je hebt al zo vaak gehoopt op verandering. Misschien heb je er al zo vaak voor gebeden, wat heeft het nog voor zin? Het was gisteren al zo en eergisteren en de dag daarvoor, vandaag is het weer zo en waarom zou het morgen anders zijn?
We hebben besloten om de middagdiensten in het centrum te stoppen. Ondanks vele inspanningen, bleven de bezoekersaantallen laag. Het was tijd om een knoop door te hakken, er een punt achter te zetten. Deze pessimist zag er geen heil meer in… Maar ik ben niet alleen een pessimist. Ik ben ook ongelofelijk enthousiast voor heel veel dingen. Bij het horen wat mensen zouden missen met het wegvallen van onze middagdienst, begon er iets in mijn hart te borrelen. Laten we het anders doen, het roer omgooien, maar elkaar blijven ontmoeten, want dat is waar het in de middagdienst allemaal om draaide. Er borrelde hoop; hoop dat er misschien toch iets op zal bloeien; hoop dat we elkaar zullen blijven ontmoeten; hoop dat verandering hetgeen is wat nodig is om weer meer mensen bij elkaar te brengen. En zo ontstond, *tromgeroffel*, de ontmoetingsdienst. Iedere eerste zondag van de maand willen we bij elkaar komen om samen te eten, samen te zingen en elkaar te ontmoeten, in ons eigen kerkgebouw (Gildekamp 6002 in Nijmegen).
Hoop, zo fragiel, maar zo noodzakelijk in dit leven. Zonder hoop is het leven behoorlijk hopeloos. Maar waar kunnen we hoop vandaan halen? De Bijbel vertelt ons dat we mogen hopen op God. Zelfs als het al zo lang duurt en we niets zien veranderen, zelfs als de pessimist in ons er geen heil meer in ziet. Want wie weet… Misschien is het morgen wel anders.
Zien we jou ook op 2 februari?